Kalem İşçisi

Bir zamanlar kalemim bütün servetimdi. Beyaz sayfaları kazar ruhumu kazanırdım. Neden sonra sustum. Soğuk duvarlar belirdi ve onları süsleyen dikenli dantela… Ruhum zihnimin derinliklerine sürgün düştü. Tüm çocuksu gülüşleri yeşil bir karanlık sarmaya başladı. Demir öfkeye hüküm giymiştim ve en güzel mısraı’nı bekleyen şiirim dışarıdaydı. Bilmem kaç asır geçti bekleyişlerin prangalandığı zamansızlıkta. Ruhum bir ceviz kabuğu içerisine sıkıştı. Kelimelerimi yaktı yeşil soğuğu. Ve ardından yırtıldı siren sesiyle dikenli dantela. Özgürlük sadâları etrafımı saran kelebeklerin kanat seslerinden yükselmeye başlamıştı. Aynadaki yabancı silüet kaybolmuş kendi yansımam belirmeye başlamıştı. Vuslata şayan bakışlarım en güzel şiirime yönelmiş ve reng-ü renk bir alkım ruhumu özgür kılmıştı. AŞK…